Hikayene Sahip Çık

Viola Davis’i, How to Get Away With Murder dizisi ve The Help filminden tanıyorum. Emmy, Tony ve Oscar ödüllü, 2017 yılında Times dergisi tarafından dünyanın en etkileyici 100 isminin arasına girmiştir. Viola’nın dönüştürücü ve ilham veren bir hayatı var. Kendi hikayesini Viola’nın ağzından anlatmak istiyorum size.

“Rhode Island eyaletinde yaşadım. Uzun sarı saçlı kızlar ve ben. Kara derili, kıvırcık saçlı ve farklı konuşan bir kızdım. Son derece yoksulduk. Şiddet uygulayan bir alkoliğin kızı olmanın travmasını taşıyordum. Kullandığım dil hayatta kalmak hakkındaydı. Sıcak duş alabilir miyim? Yiyecek bir şey var mı? Babam annemi öldürecek mi? Mücadele edecek araçlarım yoktu ve bu travmayı, korkuyu kaygıyı ve kendi adıma konuşamamayı yetişkin hayatıma taşıdım. Hepsinin temelinde utanç vardı. Enerjimin tümü saklanmak ve gizlenmeye gidiyordu. Bu işlevsizliği de yetişkin hayatıma taşıdım.

38 yaşımda bir şeyler değişmeye başladı. Güçlü bir kadın olduğumu biliyordum ama fark ettim ki ben hazır yemek ister gibi neşe istedim: hızlı, kolay bir neşe. Biraz daha araç ve yöntem sahibi olmam gerekiyordu. Şimdi bile yeterince güzel değil, yeterince zayıf değil, yeterince iyi değil tuzağına düşebiliyoruz. Bir gün terapistim çok önemli bir soru sordu; Ya hiç bir şey değişmezse, görüntün, kilon, başarın.. bu kabul edilebilir mi? İlk kez şöyle düşündüm: biliyor musun? Evet, kabul edebilirim. Gerçekten edebilirim. İşte o zaman geçmişin beni tanımlayamacağını fark ettim.

Beni gerçekten görebilen harika bir adamla evlendim. Kendi üzerimde o kadar çok çalışmamın armağınıydı bana. Yumuşaktı ve ben de nihayet buna açık ve savuncasızdım.

Kendine ait olunca her zaman eleştirilirsin. Oyunculuk kültüründe notlar şöyledir; “Yeterince çekici değil. Çok yaşlı. Çok kara ve kalın derili. Yeterince zayıf değil.” Bunu ben istemedim ki. Mesela bu kadar kalın derili olmak istemedim. Ama başkalarının eleştirilerine ve yetersizliklerine sahip çıkmak da istemedim. Onların benim hakkımda söylediklerini kendi omuzlarımdaki yüke eklememeyi seçtim.”

Viola Davis bir dönüşüm yaşıyor. Hikayesini ise şu sözlerle bitiriyor;

Ben buyum.

Ben buradayım

Bu benim yaşamımın karmaşası.

Benim için kendime ait olmamın anlamı bu.

Viola, kendi acısını fark eden ve kabul eden, çevreyle yaşadığı çelişkileri değerlendirebilen, neyi isteyip, neyi istemediğini bilen ve bütün bunların arkasında ise kendini bilme hali için çaba sarf etmekte olan, yüreğindeki öyküyü araştırmış, kendisine ve ızdırabına şefkatle yaklaşmış, kendi hikayesine sahip çıkmış ve hikayenin devamını ise kendi yazma cesaretinde bulunmuştur.

Hepimizin duyulmaya ve görülmeye ihtiyacı var. Hepimizin yaşadığı ve yazmakta olduğu bir hikayesi var. Nefes almak ne kadar önemliyse, hikayemize sahip çıkmak da o kadar önemli.